"Over mijn muurtjes en maskers".

Phoe, ik had me voorgenomen om naar aanleiding van wat er vandaag is gebeurd op stal een mooi verhaal te schrijven over wat ik daar heb mogen ervaren, maar ik merk dat dat nog niet zo eenvoudig is. Beginnen bij het begin 

Eigenlijk begint het al ruim 2 jaar geleden toen ik voor het eerst bij Petra in de klas kwam. Toen is er langzaam een rollercoaster gaan rijden waarin ik niet alleen heel erg veel zou gaan leren over paarden, gedrag en trainen, maar ook ontzettend veel over mezelf. Heel erg pittig, maar ook heel erg mooi.

Frankrijk

In het eerste leerjaar gingen we in groepjes naar Frankrijk. Petra heeft daar een aller schattigst en idyllisch huisje en een mooie bungalow waar wij mochten verblijven. Er werd gelachen, gekletst, van het mooie weer en de omgeving genoten maar voornamelijk werd er hard gewerkt. Het grondwerken en loswerken met elkaar en met de paarden werd flink geoefend. In het tweede jaar vertrokken we weer naar Frankrijk, maar deze keer met een heel ander doel. Er werd niet of nauwelijks met paarden gewerkt, maar het was wel degelijk een belangrijke week.

Kijken naar jezelf

Kijken naar jezelf, alleen dan niet in de spiegel, maar echt kijken naar wie jij bent. Wie ben ik, wat doe ik in bepaalde situaties, waarom doe ik dat, waar komt dat vandaan en waar wil ik naartoe. Welke patronen wil ik door breken, waar wil ik vanaf en wat wil ik voor mezelf nog meer ontwikkelen. Wie en waar wil ik straks zijn.

Pittige vragen waar we ons een week lang mee bezig hebben gehouden. Het heeft voor mij heel veel deuren geopend die heel erg lang potdicht hebben gezetten. Dat gaat zeker niet zonder slag of stoot, maar ik merk wel nu ruim een half jaar later, dat het me heel erg veel brengt. Ik ben er nog lang niet, er zijn nog veel meer deuren die verder open mogen, patronen die doorbroken mogen worden en eigenschappen die de ruimte mogen krijgen om te groeien. Maar het begin is er. De trein rijd en ik ben van plan om nog even in deze trein te blijven zitten. Makkelijk is het zeker niet en de trein gaat niet heel hard

het is een langzaam proces wat bestaat uit kleine stapjes,

maar al die kleine stapjes bij elkaar zijn een sprong in de juiste richting.

Verborgen agenda

Alleen dan kun je echt contact maken met je paard. Geen verborgen agenda, niet met je hoofd ergens anders zijn, geen maskers, geen muurtjes, gewoon alleen jij. Tijdens de les kwam het onderwerp naar voren dat als je jezelf echt open stelt voor de ander dat je dan ook wel eens gevoel mee krijgt van de ander. Je kunt het een beetje vergelijken met dat je een ruimte binnen loopt en daar meteen een gevoel bij krijgt. Het kan een heel prettig gevoel zijn, dat is vaak zo als je op een feestje binnen komt, dan hangt er een goede sfeer. Maar het kan ook gebeuren dat je binnenkomt net nadat er ergens een ruzie is geweest. Dan krijg je waarschijnlijk een heel ander gevoel als je binnen komt lopen, zonder dat je weet wat er vlak daar voor is gebeurd.

Wiens verdriet?

Als ik mezelf wat meer open stel als ik bij Flame ben word ik overspoeld door verdriet. Het lastige vind ik, hoe weet ik nu of dat mijn verdriet is of zijn verdriet. Eigenlijk wist ik het antwoord allang, maar wilde ik er niet aan. Tijdens deze module kreeg ik de handvatten om er anders naar te kijken.

Flame
Daar kwam ik dan vandaag op stal, een beetje moe van de lange dag ervoor maar super veel zin om iets te gaan doen met Flame. Ik sta aan het hek en roep Flame. De meeste paarden komen meteen naar voren gerend, omdat ik vaak het hek open zet zodat ze een beetje gras kunnen scharrelen. Flame rent voorop en meteen valt mij op dat hij niet goed loopt. Na de laatste keer kliniek en de woorden van de dierenarts kwam het deze keer extra hard aan. Ok, laat hem