KEURMERK VOOR KWALITEIT & PROFESSIONALITEIT

"Over mijn muurtjes en maskers".

LINDA VEENINGS

Blog op www.enduranceteamflame.nl (april 2019)

EEN MOOI VERHAAL

Phoe, ik had me voorgenomen om naar aanleiding van wat er vandaag is gebeurd op stal een mooi verhaal te schrijven over wat ik daar heb mogen ervaren, maar ik merk dat dat nog niet zo eenvoudig is. Beginnen bij het begin

Eigenlijk begint het al ruim 2 jaar geleden toen ik voor het eerst bij Petra in de klas kwam. Toen is er langzaam een rollercoaster gaan rijden waarin ik niet alleen heel erg veel zou gaan leren over paarden, gedrag en trainen, maar ook ontzettend veel over mezelf. Heel erg pittig, maar ook heel erg mooi.

Frankrijk

In het eerste leerjaar gingen we in groepjes naar Frankrijk. Petra heeft daar een aller schattigst en idyllisch huisje en een mooie bungalow waar wij mochten verblijven. Er werd gelachen, gekletst, van het mooie weer en de omgeving genoten maar voornamelijk werd er hard gewerkt. Het grondwerken en loswerken met elkaar en met de paarden werd flink geoefend. In het tweede jaar vertrokken we weer naar Frankrijk, maar deze keer met een heel ander doel. Er werd niet of nauwelijks met paarden gewerkt, maar het was wel degelijk een belangrijke week.

Kijken naar jezelf

Kijken naar jezelf, alleen dan niet in de spiegel, maar echt kijken naar wie jij bent. Wie ben ik, wat doe ik in bepaalde situaties, waarom doe ik dat, waar komt dat vandaan en waar wil ik naartoe. Welke patronen wil ik door breken, waar wil ik vanaf en wat wil ik voor mezelf nog meer ontwikkelen. Wie en waar wil ik straks zijn.

Pittige vragen waar we ons een week lang mee bezig hebben gehouden. Het heeft voor mij heel veel deuren geopend die heel erg lang potdicht hebben gezetten. Dat gaat zeker niet zonder slag of stoot, maar ik merk wel nu ruim een half jaar later, dat het me heel erg veel brengt. Ik ben er nog lang niet, er zijn nog veel meer deuren die verder open mogen, patronen die doorbroken mogen worden en eigenschappen die de ruimte mogen krijgen om te groeien. Maar het begin is er. De trein rijd en ik ben van plan om nog even in deze trein te blijven zitten. Makkelijk is het zeker niet en de trein gaat niet heel hard

het is een langzaam proces wat bestaat uit kleine stapjes,

maar al die kleine stapjes bij elkaar zijn een sprong in de juiste richting.

Confronterend

Ik worstelde enorm met mezelf. De gigantisch dikke muur die ik in al die jaren had opgebouwd om mezelf te beschermen van de grote boze wereld moest verdwijnen. Doodeng, maar tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat het mij vroeger misschien heel goed heeft beschermd, maar dat het nu mijn ondergang begint te worden. Petra bood mij aan om met haar naar 2Moons te gaan, het paard waar het voor haar allemaal mee begonnen is. 2Moons, wat een paard. Dat dier maakt zoveel in mij los. Hoe hij beweegt, zijn lichaam draagt, krachtig, in balans en zoveel gratie en liefde. Wauw, wat een fantastisch paard.

Oude patronen doorbreken

Daar stond ik dan, 2Moons en ik in de bak. Er was enige afstand tussen ons dus Petra vroeg mij hem uit te nodigen om naar mij toe te komen. Met alle liefde nodigde ik hem uit om bij mij te komen en hier reageerde hij prachtig op. Rustig met zijn oren naar voren op mij gericht kwam hij naar me toe, maar op zo een 2 meter bij mij vandaan draaide hij weg en liep de andere kant weer uit. Probeer het nog maar een keer, zei Petra. Hoe vaak ik het ook probeerde en hoe graag ik het ook wilde, iedere keer als hij te dicht bij kwam gebeurde er iets in mij. Dat was ook meteen de reden waarom hij weer weg liep, onbewust stuurde ik hem weg. Later ben ik bij hem gaan staan. Het gevoel dat het fijn zou zijn om hem te omhelzen was heel sterk. Hij liet dit ook toe, maar ik voelde een enorme blokkade tussen ons. Alsof iemand mijn borstkas dicht kneep en riep, je moet vluchten. Nee, ik wilde deze keer niet vluchten, ik wil oude patronen door breken en los laten, maar hoe hard ik ook mijn best deed het lukte niet.

OVER ÉCHTE
VERBINDING & CONTACT

Verborgen agenda

Alleen dan kun je echt contact maken met je paard. Geen verborgen agenda, niet met je hoofd ergens anders zijn, geen maskers, geen muurtjes, gewoon alleen jij. Tijdens de les kwam het onderwerp naar voren dat als je jezelf echt open stelt voor de ander dat je dan ook wel eens gevoel mee krijgt van de ander. Je kunt het een beetje vergelijken met dat je een ruimte binnen loopt en daar meteen een gevoel bij krijgt. Het kan een heel prettig gevoel zijn, dat is vaak zo als je op een feestje binnen komt, dan hangt er een goede sfeer. Maar het kan ook gebeuren dat je binnenkomt net nadat er ergens een ruzie is geweest. Dan krijg je waarschijnlijk een heel ander gevoel als je binnen komt lopen, zonder dat je weet wat er vlak daar voor is gebeurd.

Wiens verdriet?

Als ik mezelf wat meer open stel als ik bij Flame ben word ik overspoeld door verdriet. Het lastige vind ik, hoe weet ik nu of dat mijn verdriet is of zijn verdriet. Eigenlijk wist ik het antwoord allang, maar wilde ik er niet aan. Tijdens deze module kreeg ik de handvatten om er anders naar te kijken.

Flame
Daar kwam ik dan vandaag op stal, een beetje moe van de lange dag ervoor maar super veel zin om iets te gaan doen met Flame. Ik sta aan het hek en roep Flame. De meeste paarden komen meteen naar voren gerend, omdat ik vaak het hek open zet zodat ze een beetje gras kunnen scharrelen. Flame rent voorop en meteen valt mij op dat hij niet goed loopt. Na de laatste keer kliniek en de woorden van de dierenarts kwam het deze keer extra hard aan. Ok, laat hem

Er is veel gebeurd in de tussentijd, maar de weg is lang en ik ben nog lang niet aan het einde. De laatste module die we nu hebben gehad ging over contact maken. Wat is contact maken nu precies. Nou ik ben er wel achter dat ik dat heel erg moeilijk vind. Je moet je durven laten zien zoals je echt bent.

eerst maar even grazen dan ga ik de paddock schoon maken en kan ik even nadenken over wat ik net heb gezien.

Open en eerlijk

Tijdens het mest ruimen had ik bedacht om hem even in de kraal te laten draven om te kijken hoe erg het is, maar al wandelend daar naartoe zag ik hem al moeilijk lopen. Draven is dus niet nodig. Daar stond ik dan, dit keer niet met 2Moons maar met Flame. Mijn lieve knappe pony. Het overweldigende gevoel van verdriet kwam al snel weer omhoog. Wetend dat het mijn verdriet is zal ik er toch iets mee moeten doen. Anders word het nooit beter.

Het was heel erg lastig, maar ik heb het hem verteld. Ik heb hem gevraagd of hij voorzichtiger wil doen, ik heb hem verteld dat hij altijd mag blijven, ik heb hem gevraagd of hij wel wil blijven, of hij nog gelukkig is bij mij, hier op de stal waar hij nu staat of dat hij liever naar Frankrijk wil verhuizen.

Eenheid tussen mens & paard

Ik heb hem verteld dat ik het zo graag anders had gezien, zijn leven anders had willen laten lopen, met mooie ritjes, wedstrijden in binnen en buitenland en wat al dan nog meer. Ik heb gehuild, ik heb een half uur lang gehuild. Iets wat ik normaal gesproken niet zo snel doe, maar misschien lukt het nu wel beetje bij beetje steeds meer om los te laten. Het aller mooiste van alles was dat, Flame was er. Hij was er voor mij, hij bleef ( ondanks het gras om hem heen ) bij me staan en toen ik ging zitten liet hij zijn hoofd zakken. Hij duwde soms zachtjes tegen me aan, hij streelde mijn gezicht met zijn neus of stond soms half slapend naast me. Alsof hij stond te luisteren naar wat ik zei en het gekke van alles is, het voelde goed. Wij waren op dat moment helemaal ons zelf, niet weg rennen voor wat er is, geen maskers, geen net alsof maar samen in eenheid. Echte liefde en puur contact.

Dank je wel Petra, voor je wijze lessen.

Linda