Angst voor de stang

“Driekwart jaar heb ik getraind om Zaza van haar trailerangst af te helpen. Met enig succes, want op een gegeven moment ging ze de trailer in. Maar die stang, dat wilde maar niet lukken.” Aan het woord is Jolanthe Schretlen, eigenaresse van een KWPN-merrie van Odermus R x Wahtamin XX. “Een pittig typje dus”, lacht Jolanthe. Hoewel ze ervaring heeft met het opvoeden en beleren van groene paarden, staat ze met Zaza toch voor een uitdaging. “Als ik Zaza laadde, had mijn vriend de ondankbare taak om de stang te hanteren. De paniek die ze kreeg bij het sluiten van de stang is onbeschrijflijk. Op een dag zakte ze door haar achterbenen tot ze achterwaarts onder de stang door kon. Dat was het moment waarop ik besefte dat ze steeds verder ging in haar gedrag. Ik besloot om professionele hulp in te schakelen voordat het tot ongelukken zou komen.” 

 

Jolanthe begint haar zoektocht naar een gedragsdeskundige die aan huis wil komen en die uitstekende referenties heeft op het gebied van trailerladen. Uiteindelijk kiest ze voor de methode van Petra Vlasblom. “Waar Petra gebruikelijk een dag voor nodig heeft, heeft bij Zaza uiteindelijk zes dagen geduurd. Dat kwam door Zaza’s angst en sterke wil. Ze vond de stang eng, basta. Tijdens de training zochten we naar een aanknopingspunt, een kleine gedragsverandering of misschien zelfs een stapje in de goede richting waarop we konden voortborduren. Op de derde trainingsdag kwam dat moment eindelijk: Zaza keek om toen Petra de stang achter haar vasthield. Op dat moment haalde Petra de stang onmiddellijk weg. Dat tafereeltje herhaalde zich een aantal keer en Zaza had het spelletje door: als ik omkijk, maar niet achteruit loop, heb ik controle over de situatie.”

 

Vanaf dat punt wordt de training opgebouwd. De stang wordt steeds iets langer achter Zaza vastgehouden, zodat ze ervaart dat er niets engs gebeurt. Vervolgens leert de merrie een stapje voorwaarts te doen als ze de stang tegen haar achterkant voelt. “In plaats van wegstuiven bij het voelen van de stang, deed ze gewoon een stapje voorwaarts. Zo had ze ook invloed op haar situatie, maar wel op een veilige manier. Toen Zaza eenmaal doorhad dat ze de stang helemaal niet hoefde te voelen, kon deze gewoon dicht. Ze was er totaal rustig onder. We konden zonder problemen de klep sluiten. Zaza liet toen zo’n diepe zucht horen. Helemaal ontspannen stond ze daar. Bij het uitladen hebben we haar geleerd dat ze pas naar achteren mag lopen als ik het signaal geef. Ook dat ging prima.”

 

Sinds de trailertraining is Zaza verschillende keren zonder problemen de weg op geweest. “Ik ben heel blij dat het probleem op zo’n prettige manier verholpen is.”

 

Kriebels van de klep

“Het duurde even voordat we in de gaten hadden dat Formidable specifiek bang was voor de klep. Bij het zien van een trailer begon ze al te blazen en achteruit te lopen. Haar ogen straalden pure angst uit. Met geduld en technieken die ik op een trailercursus leerde, heb ik geprobeerd haar angst weg te nemen”, aldus Melissa van der Kamp. Hoewel Formidable uiteindelijk de trailer durft te naderen, gaat het bij de klep steeds mis. “Ze sprong eraf, stapte ernaast en heeft zelfs op een bepaald moment met haar voorbenen net in de trailer en met haar achterbenen voor de klep gestaan. Ze rekte zich helemaal uit, als ze maar niet op de klep hoefde. Het was duidelijk: ik had hulp nodig.”

 

Melissa volgde al eens eerder een trailercursus met haar andere paard. Maar de technieken die ze daar leerde werkten averechts bij Formidable. “Ik had geleerd dat ik het paard steeds in beweging moest houden, zodat het niet de tijd kreeg om na te denken over wat er zo eng was. Formidable werd van dat heen en weer geslinger alleen maar onrustiger. Ook heb ik geprobeerd de trailer links en rechts af te blokken. Niet handig, want op wedstrijd heb je niet altijd twee muren tot je beschikking. Bovendien werkte het niet, want Formidable ging steigeren en achteruit rennen. Op aanraden van een stalgenoot belde ik Petra Vlasblom.”

 

“We begonnen met grondwerk waarbij Formidable leerde zich over te geven aan Petra’s leiding. Daarna konden we trainen met de trailer. We werkten we met twee lange touwen die aan weerszijden van de trailer werden bevestigd. Twee helpers hielden die touwen stil. Zodra Formidable aan een kant van de klep af wilde springen, moest de helper het touw in een soort slangbeweging laten bewegen. Zodra Formidable stopte, moest ook het touw stilgehouden worden. Ondertussen liep ik met Formidable de trailer in. Daarbij moest ik zelf heel rustig blijven en geen spanning op de lijn zetten. Dat werken vanuit rust beviel mij enorm. Ook Formidable reageerde goed: ze accepteerde door de touwen dat naast de klep springen geen optie meer was. Ze begon aan de klep te snuffelen en kreeg voor iedere overwinning een beloning in de vorm van veel complimenten en een biksje. Formidable is een wat onzeker paard en de beloningen sterkten haar zelfvertrouwen enorm. Binnen een dag was het gepiept: ze ging netjes op en van de trailer zonder angst voor de klep.”

 

Melissa gaat sindsdien regelmatig op pad met de trailer. “Naar wedstrijden, het bos of training. Maar als ik drie weken de trailer niet gepakt heb, oefen ik nog steeds even met beheerst in- en uitladen. Gewoon, twee keertjes erop en eraf en dan naar stal. Het is vooral voor mezelf: dan weet ik dat er geen problemen komen als ik na langere tijd ineens weer op weg wil. En die lange touwen heb ik natuurlijk altijd bij me. Gewoon voor de zekerheid.”

​

Eruit spuiten

“De eerste keren dat ik Dento meenam op de trailer gingen uitstekend. Ik heb een fijne driepaardstrailer waarbij de paarden schuin op de rijrichting staan. Dat geeft meer stabiliteit. Al mijn paarden gaan er prima op, ook Dento. Hij heeft er met zijn 1.75 m ook voldoende ruimte in.” Johan Siebelink is fervent jachtruiter en hij neemt zijn nieuwe aanwinst Dento eerst een aantal keren mee naar jachten om hem te laten wennen aan alle reuring. “Dento wordt in eerste instantie altijd nerveus van nieuwe dingen, hij staat dan stil, maakt wat geluid, denkt erover na en besluit dan dat het toch niet zo eng is als hij dacht.”

 

Na een jacht in Soest reageert Dento voor het eerst heftig op de trailer. “Ik laadde hem zoals gewoonlijk, maar eenmaal binnen schoot zijn energieniveau omhoog. Hij spoot de trailer uit, blies nog wat na en was daarna weer kalm. Typisch Dento. Ik laadde opnieuw, maar het hele verhaal herhaalde zich. Waarom hij ineens niet meer in de trailer wilde blijven staan was mij een raadsel. Ik kan veel handelen, maar zo’n groot paard met een waas voor zijn ogen is gewoon gevaarlijk.” 

 

Johan is bevriend met Petra Vlasblom en aarzelt geen moment haar te bellen. “Nadat Petra gezien had wat het probleem was, onderzochten we de trailer. Was die hoog genoeg? Had Dento genoeg bewegingsruimte? Kon hij de andere paarden zien? Dat laatste zou een issue kunnen zijn, want de schotten in mijn trailer zijn zo hoog dat je er niet overheen kan kijken. Maar of dat de oorzaak was…. Tijdens de training moest Dento steeds iets langer in de trailer blijven. Voor rustig gedrag werd hij beloond met wat lekkers. Hij vond het al snel een leuk spelletje en sprong op een gegeven moment enthousiast de trailer weer in!” 

 

“Dento kreeg na iedere sessie de gelegenheid om alles te laten bezinken. Dat past heel goed bij hoe hij is. Na de vierde sessie ging het laden prima. Ook met een tweede paard erbij, ook op mijn eigen trailer. Dento leerde dat hij alleen op commando de trailer uit mag. Dat principe hanteer ik nog steeds. Maakt hij aanstalten om er zelf uit te stappen – en dat doet hij eigenlijk zelden - dan corrigeer ik hem door hem terug in de trailer te zetten en de oefening opnieuw te doen.”

 

Of dat hoge schot nou de oorzaak van het probleem is geweest…  “Dento zal het in ieder geval niet zeggen! Maar ik ben blij dat het probleem zo goed is opgelost. Anders had ik Dento niet kunnen houden. Ik ben nu eenmaal een buitenruiter. Dan weer rijd ik in de Eiffel, dan weer op de Veluwe, dan weer een mooi evenement. Hoewel Dento best nog wat moet leren, weet ik nu al dat ik de komende twintig jaar een fijn maatje heb aan deze grote, vriendelijke reus.”