Na 1,5 jaar angst & vluchten naar vertrouwen & verbinding.

Soms kom je een paard tegen dat je bijblijft, zelfs jaren later. Gypsy is zo’n paard. Een prachtige ruin die ik in 2013 ontmoette in Frankrijk. Hij stond daar al anderhalf jaar op een weiland, samen met drie schaapjes. Zij waren zijn enige gezelschap. Niet omdat niemand Gipsy wilde aanraken, maar omdat niemand het kon. Elke toenadering bracht Gipsy opnieuw in paniek.

Zijn angst was diep, maar zijn verlangen naar contact nog dieper.

Gipsy heeft een zeer traumatische ervaring gehad met een dierenarts en sindsdien wilde hij geen mens meer in zijn buurt. Zijn zenuwstelsel zat muurvast in overleven: vechten of vluchten, dat was alles wat hij nog kende. Zelfs zijn eigenaresse Martine kon hem 1,5 jaar lang niet meer aanraken.

HET VERDRIET VAN MARTINE

Martine was intens verdrietig over wat er gebeurd was. Ze had alles geprobeerd om Gypsy te helpen, om het vertrouwen terug te winnen. Maar niets werkte. Ze hield zielsveel van hem, maar hij kon haar nabijheid niet verdragen. En dat brak haar hart. Dus bleef ze zoeken naar een manier om hem te bereiken. Via een gezamelijke vriend kwam ik met Martine in contact en vroeg ze me of ik Gipsy kon helpen.

HET MOMENT VAN ONTMOETING

In het filmpje zie je dat Gipsy ook voor mij doodsbang is. Hij kijkt, draait weg en houdt me scherp in de gaten. Hij wil wég, want hem aanraken is uitgesloten. En toch... zijn die momenten in de training zó waardevol. Niet omdat er iets spectaculairs gebeurt, maar juist omdat er iets heel subtiels plaatsvindt.

MIJN ZENUWSTELSEL ALS UITNODIGING

Ik heb me heel bewust laag in mijn energie gezet. Geen intentie, geen doel en geen druk. Alleen maar zijn, begrip hebben en liefde uitstralen. Ik heb bewust mijn eigen zenuwstelsel naar het parasympathisch systeem gebracht – de staat van rust, verbinding en veiligheid. En precies dat is dé sleutel. Want als ik daar ben, kan Gipsy mijn energie waarnemen als veilig en ontstaat co-regulatie: zijn zenuwstelsel gaat zich dan langzaam spiegelen aan dat van mij.

DE KLEINE STAP DIE ALLES VERANDERT

Wat er toen gebeurde, was klein maar is groots. Je ziet hem zachter worden, zijn spieren iets losser en zijn ademhaling verandert. En dan, voor het eerst in anderhalf jaar, laat hij voorzichtig toe dat ik dichterbij kom. In het begin nog geen aanraking, maar dan is er al wel verbinding. Die 'aanraking' kwam niet vanuit mijn hand, maar vanuit mijn hart en na al die tijd van afstand... was dit een eerste stap naar vertrouwen. MAGISCHE MOMENTEN

Gedurende de training gebeurde het magische en liet Gipsy zich weer aanraken. Voor het eerst sinds die traumatische ervaring. Eerst alleen door mij en later ook weer door Martine. Gipsy liet haar weer toe en vertrouwde haar weer. En Martine – die al die tijd had gewacht, geworsteld en volgehouden – was zó gelukkig. Er vloeiden tranen van pure ontlading en blijdschap. Haar paard was terug en hun band ook.

WERKEN VANUIT LIEFDE, ZACHTHEID EN VEILIGHEID

Dit is waar de kracht van de polyvagaal theorie en de methode van 2Moons samenkomen. We trainen niet alleen technisch. Maar we trainen op veiligheid, verbinding en vanuit afstemming op het zenuwstelsel – van het paard én van onszelf. Want pas als wij zelf in balans zijn, kunnen we écht veiligheid bieden aan een ander.

DE ZACHTE KRACHT VAN AANWEZIG ZIJN

Het monteren van het filmpje van Gipsy heeft me opnieuw laten zien wat écht werken met paarden betekent. Niet harder, niet dwingender – maar juist zachter, bewuster en met een open hart. Want hoe beschadigd een paard ook is, de weg terug begint altijd met veiligheid. En die kunnen wij geven. Liefs, Petra